مصائب شام غریبان امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام
می‌ریخت اشکِ شام غریبان به نیمه‌شب تـشـیـیع شـد، امـامِ امـامـان به نیـمه‌شب ارثِ شب مدیـنه، به کـوفه رسـیده است تکرار شد، شبِ غمِ هجران به نیمه‌شب بعد از نبی که در دلِ شب دفن شد، چرا گـردید دفـنِ فـاطـمه پنهـان به نیمه‌شب؟ گـویا که خـوفِ فاجـعـۀ نبـشِ قـبـر بود! شد دفـنِ آلِ عـترت و قـرآن به نیمه‌شب هــفـتـاد تـیــر بـر بــدنِ مـجـتـبـی زدنـد تا در بقیع، خاک شد اینسان به نیمه‌شب از پـنـج تن، یکی تـنَـش از زیـرِ آفـتاب شد تا سه شب، به فاطمه مهمان به نیمه‌شب طاقـت ز دستِ خـیلِ ملائک ربـوده شد از گـریـۀ وحـوشِ بـیـابـان به نیـمـه‌شب امـا تـمامِ غـربتِ زیـنب، به یک طـرف وای از نـمازِ شـامِ غـریـبان به نیمه‌شب با چادری که پاره و خاکی و سوخته است دارد عجب، قنوتِ درخشان به نیمه‌شب از داغِ نـعــشِ بـی‌سـرِ گـودالِ قــتـلـگـاه زهـرا هـنوز مانـده پـریشان به نیمه‌شب مهـدی بـیا که گـمشده، گـلهـای کـاروان کِی مـی‌رسی بـدادِ یـتـیـمان به نیـمه‌شب آتـش گـرفـتـه خــیـمـۀ اهـل حــرم، بـیـا غـارت شدند زینتِ طفـلان به نیـمه‌شب یک سر، نهان به کیسۀ خورجین و مابقی بر نیزه رفت، رأسِ شهیدان به نیمه‌شب |